|
„Szanse i bariery aktywizacji zawodowej osób chronicznie bezrobotnych” to projekt badawczy, finansowany ze środków EFS w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, Priorytet VI „Rynek pracy otwarty dla wszystkich”, Poddziałanie 6.1.1 „Wsparcie osób pozostających bez zatrudnienia na regionalnym rynku pracy”.
Projekt był realizowany w okresie 01.01.2010 - 31.12.2010 na obszarach szczególnie dotkniętych problemem bezrobocia w województwie mazowieckim, tj. w powiecie: szydłowieckim, radomskim, m. Radom, przysuskim oraz makowskim.
Koordynatorem projektu był dr Paweł Kubicki z Instytutu Gospodarstwa Społecznego SGH.
Celem głównym badania było określenie szans i barier aktywizacji zawodowej mężczyzn i kobiet, którzy pozostają bez pracy powyżej 24 miesięcy oraz zaproponowanie konkretnych rozwiązań poprawiających sytuację tej grupy ludności.
Badania wskazały na konieczność wprowadzenia zmian w kilku obszarach:
Najważniejszym postulatem jest to, aby polityka społeczna była rozumiana szeroko i obejmowała także aktywność społeczną, zdrowie, oświatę itp. Tak rozumiana polityka społeczna nie może bazować tylko na ośrodkach pomocy społecznej (OPS), powiatowych centrach pomocy rodzinie (PCPR) i powiatowych urzędach pracy (PUP), ale w jej realizację muszą być zaangażowane wszystkie kluczowe instytucje lokalne, czyli przede wszystkim władze gminy i powiatu, organizacje pozarządowe, firmy, instytucje ochrony zdrowia, ksiądz, biblioteka, szkoła itp. Ważny jest także budżet i tu wyzwaniem jest konstrukcja budżetu zadaniowego, a nie branżowego. W tym samym duchu dążyć się powinno, żeby lokalna strategia była dokumentem, utworzonym przez wszystkie podmioty, które zaangażują się w jego tworzenie już na poziomie konsultacji społecznych oraz aby odzwierciedlała rzeczywiste problemy i potrzeby i zawierała jasno zdefiniowane cele, wskaźniki, podział ról i harmonogram prac. Istotny jest zatem nie tyle samo spełnienie obowiązku posiadania strategii społecznych (np. żeby gmina dostała fundusze na konkretne cele), ale monitoring, czy powstały dokument spełnia cechy użytecznego dokumentu i czy może przyczynić się do skutecznej realizacji postawionych celów. Kolejnym rekomendowanym rozwiązaniem jest także lepsze wykorzystanie dostępnych środków na wsparcie osób długotrwale bezrobotnych. OPS i PUP powinny przyjąć strategię doboru rodzin wymagających najpilniejszej pomocy i jednocześnie rokujących znalezienie zatrudnienia. Przykładem może być sytuacja osób uzależnionych i jednocześnie bezrobotnych. Bezcelowe jest inwestowanie w szkolenie zawodowe bezrobotnych alkoholików bez uprzedniego leczenia ich z nałogu. Nie można myśleć o uzależnionych w perspektywie ich ponownego wchodzenia na rynek pracy bez przeprowadzenia lub przynajmniej rozpoczęcia wcześniej terapii. Ważnym wyzwaniem jest także inwestycja w system instytucjonalnej opieki nad dzieckiem, co może przełożyć się na większe szanse aktywizacji matek. Jak często wskazywały bezrobotne respondentki, rozbudowa sieci niedrogich żłobków i przedszkoli czy też tworzenie miniprzedszkoli zredukowałaby ważne bariery decydujące o tym, że wiele kobiet z powodu obowiązków rodzinnych nie może wejść na rynek pracy. Optymalnym, ale mało realnym rozwiązaniem jest próba przyciągnięcia dużych inwestorów, którzy chcieliby zatrudnić kilkadziesiąt – kilkaset osób o niskich kwalifikacjach. Poszukiwanie sposobów realizacji takich pomysłów nie może zostać przez władze lokalne zarzucone, jednak należy pamiętać, że to prywatne przedsiębiorstwa małe i mikro tworzą większość miejsc pracy w polskiej (i nie tylko polskiej) gospodarce. Stąd wspomaganie rozwoju przedsiębiorczości, także przez zakładanie inkubatorów przedsiębiorczości, może w średnim okresie przyczynić się do poprawy sytuacji na lokalnych rynkach pracy.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|