Najważniejszym postulatem jest to, aby polityka społeczna była rozumiana szeroko i obejmowała także aktywność społeczną, zdrowie, oświatę itp. Tak rozumiana polityka społeczna nie może bazować tylko na ośrodkach pomocy społecznej (OPS), powiatowych centrach pomocy rodzinie (PCPR) i powiatowych urzędach pracy (PUP),  ale w jej realizację muszą być zaangażowane wszystkie kluczowe instytucje lokalne, czyli przede wszystkim władze gminy i powiatu, organizacje pozarządowe, firmy, instytucje ochrony zdrowia, ksiądz, biblioteka, szkoła itp.

Ważny jest także budżet i tu wyzwaniem jest konstrukcja budżetu zadaniowego, a nie branżowego. W tym samym duchu dążyć się powinno, żeby lokalna strategia była dokumentem, utworzonym przez wszystkie podmioty, które zaangażują się w jego tworzenie już na poziomie konsultacji społecznych oraz aby odzwierciedlała rzeczywiste problemy i potrzeby i zawierała jasno zdefiniowane cele, wskaźniki, podział ról i harmonogram prac. Istotny jest zatem nie tyle samo spełnienie obowiązku posiadania strategii społecznych (np. żeby gmina dostała fundusze na konkretne cele), ale monitoring, czy powstały dokument spełnia cechy użytecznego dokumentu i czy może przyczynić się do skutecznej realizacji postawionych celów.

Kolejnym rekomendowanym rozwiązaniem jest także lepsze wykorzystanie dostępnych środków na wsparcie osób długotrwale bezrobotnych. OPS i PUP powinny przyjąć strategię doboru rodzin wymagających najpilniejszej pomocy i jednocześnie rokujących znalezienie zatrudnienia. Przykładem może być sytuacja osób uzależnionych i jednocześnie bezrobotnych. Bezcelowe jest inwestowanie w szkolenie zawodowe bezrobotnych alkoholików bez uprzedniego leczenia ich z nałogu. Nie można myśleć o uzależnionych w perspektywie ich ponownego wchodzenia na rynek pracy bez przeprowadzenia lub przynajmniej rozpoczęcia wcześniej terapii.

Ważnym wyzwaniem jest także inwestycja w system instytucjonalnej opieki nad dzieckiem, co może przełożyć się na większe szanse aktywizacji matek. Jak często wskazywały bezrobotne respondentki, rozbudowa sieci niedrogich żłobków i przedszkoli czy też tworzenie miniprzedszkoli zredukowałaby ważne bariery decydujące o tym, że wiele kobiet z powodu obowiązków rodzinnych nie może  wejść na rynek pracy.